သံေယာဇဥ္ဆိုတာအေတာင္ညွပ္ခံထားရတဲ့ငွက္ပါပဲ။

အေမႊးျမဆံုးငရဲမီးေတြနဲ ့ကၽြမ္းေလာင္ေတာက္ေ၀ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့

ညခ်မ္းခိ်န္ခါေတြကိုေတာ့`ဒိုင္ယာရီ`ထဲမွာပဲကခုန္ယစ္မူးဖို ့ခ်န္လွပ္ထား

ရစ္ခဲ့ပါေတာ့။

ေဆာင္းႏွင္းေတြၾကားမွာအေမေပးခဲ့တဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ ့လည္းအေႏြးဓါတ္ကို

ခူးဆြတ္ခဲ့ၾကျပီးျပီ။ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္လိုက္ပါ။၀ို္င္းေမးေနၾကတဲ့ေမးခြန္းေတြကိုလည္း

ျပန္ေျဖမေနပါနဲ ့ေတာ့။

ခြင့္လႊတ္ပါ...၊အခ်စ္ခံခ်င္သူမဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္အတၱနဲ ့ေစးကပ္ခဲ့ရတဲ့ျမိဳ ့ျပရဲ့လမ္းမေတြဟာေရႊေစာ္ေရာ လူေစာ္ပါ

နံလာခဲ့ျပီ။ ေလာကဓံကပစ္ေပါက္ပ်ိဳးၾကဲခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြမွာကၽြန္ေတာ္ဟာ

ကၽြန္ေတာ့္ေသြးကိုျပန္လ်က္ခဲ့ရတယ္။ ေနထိုင္ျခင္းတစ္ခုကိုအႏွစ္(၂၇)နဲ ့လဲခဲ့ရတဲ့

ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမကိုအသစ္ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ရယ္ေမာသံအသစ္နဲ ့မ်က္ႏွာထသစ္မဲ့သူမရဲ့မဟာဘုတ္တိုင္ကိုသူမကိုယ္တိုင္ပဲ

ျပန္ထူရလိမ့္မယ္။ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ပါ။

မေတြ ့ပဲနမ္း လိုက္ရတဲ့ပါးတစ္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးပိုင္ဆိုင္

ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေႏွင္ထားခဲ့လို ့

အေစာဆံုးငိုေၾကြးခဲ့ရျပီး ေနာက္က်မွရယ္ေမာခဲ့ရတာပါ။ ပစ္ရက္စရာမရွိေအာင္

လွပေနတဲ့က်ိန္စာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာဘယ္ေန ့ေရႊျဖစ္လာမလဲလို ့ဆိုတဲ့အေတြးေတြ

ကိုယ္ေပၚကတဖြားဖြားကြာက်သြားတဲ့အခါကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းဟာ....။

ဒႆနအက်ိဳးအပဲ့ေတြနဲ ့ အိမ္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ေတေလတစ္ေယာက္..............

ကံၾကမၼာေသြးေအးတိုက္ပြဲေတြနဲ ့ကမ္းကပ္ခဲ့ရတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လာရာလမ္းမွာ

ညွစ္ခ်ခြင့္မရခဲ့တဲ့ေမာင္းခလုတ္ေတြအဲဒီအတိုင္းပဲအေသခံသြားၾကတယ္။

လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ေဘာလ္ပင္ေလးဟာ ဆရာသစၥာနီရဲ့

`သဘာ၀မက်ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ဘြားေအကိုေတာင္ယပ္ခပ္ေပးဖို ့ျငင္းမယ့္သူ`

ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြနဲ ့အတူတူေနရမွာေၾကာက္လို ့ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။

ဘ၀မွာဒိုင္းခနဲလဲေသသြားနိုင္တဲ့ရင္ခုန္သံနဲ ့တစ္ၾကိမ္ေလာက္ ထပ္ဆံုခ်င္ေသးတဲ့

ကၽြန္ေတာ္ဟာသစ္တိုင္းလည္းပြဲမတိုးမွန္းသိခဲ့ပါျပီ။

အတင္းေျပာေနသူေတြထက္စာရင္သြားကိုက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ့အနားမွာပဲ

ထိုင္ေနခ်င္ေတာ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုအံသြားရွိလို ့အံၾကိတ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းျပန္ေျပာျပတယ္။

ေရႊတိဂုံဘုရားမွာဖေယာင္းတိုင္သက္ေစ့လႈဳျဖစ္ေသးလား.....။

ရူးစမ္းပေလ့ဆိုျပီးအဲဒီႏြံထဲမွာကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လႊတ္ခ်ထားခဲ့တာ......။

ဘယ္လိုအကၡရာရဲ့အသံထြက္နဲ ့မွကၽြန္ေတာ့္ကိုမဆက္သြယ္ခ်င္ပါနဲ ့။

ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ဆံုဆည္းခဲ့ရတာေရာ အခ်ဥ္ေပါင္းတစ္ထုပ္ေလာက္အရသာရွိရဲ့လား။

ႏြားရဲ့နုိ ့ရည္ကိုေသာက္သံုးေနသူေတြကိုႏြားလိုဘာေၾကာင့္ျမက္မစားသလဲလို႔

့ဘယ္သူမွမေမးတတ္ၾကေပမယ့္ လမ္းထိပ္ကဆူးတစ္ခက္လိုေငါထြက္ခဲ့တဲ့

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျငိျငိအယွက္ယွက္ေတြနဲ ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္အႏုလံု ပဋိလံု

ရႈမွတ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆံုးေအာ္ေခၚခ်င္တာက`အေမ`...။


တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်ာတူးတူးပါ။ `ခ်ာတူးတူး`တစ္ခြက္ေလာက္လို ့

ဘယ္သူကမွမမွာတာကိုက ဓမၼ တစ္ခုလိုျဖစ္ခဲ့။

ဇြန္ပန္းရုံေတြေမႊးျမမွန္း စာအုပ္ထဲမွာဖတ္ဖူးသည္။

ပိုလီယိုေရာဂါသည္ထက္ဆိုးတဲ့လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းနဲ ့အိမ္ျပန္လာရတဲ့ညကေတာ့

ေရတံခြန္ေအာက္မွာသီခ်င္းဆိုေနတဲ့အေၾကာင္းပဲအိမ္မက္မက္ခ်င္ခဲ့တယ္။

လူေတြထဲကခြဲထြက္လာခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ လူေတြထဲကိုျပန္္သြားလို ့မရေတာ့ဘူး..။

အေမကေတာ့အခုအထိ ထမင္းပြဲျပင္ေပးတုန္းပဲ။

အႏုပညာအေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး...။ စရဏဆိုတာလက္နဲ ့ကိုင္ၾကည့္လို ့

မရမွန္းေတာ့သိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ ့....

ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ ့ဇာတ္လမ္းေတြဟာျပီးသြားပါလိမ့္မယ္။