တံခါးေပါက္ကိုအေသအခ်ာလံုျခံဳစြာပိတ္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ပိတ္ျပီးသည္၏ခဏတြင္တံခါးသည္ျပန္ျပီး
ပြင့္သြား၏။ အမွန္စင္စစ္တံခါးေပါက္၏သေဘာသဘာ၀ အရေလာကမွာဘယ္တံခါးေပါက္မွမလံုျခံဳပါ။
လံုျခံဳသည္ဟုစိတ္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္အဖန္ဖန္ လွည့္စားပါေသာ္လည္းမလံုျခံဳျခင္းအျဖစ္ကို ၀မ္းနည္းပက္လက္
သိေနပါေသာေၾကာင့္ၾကံရာမရ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္သည္အဆံုးတြင္ မ်က္စိမ်ားကိုမွိတ္ထားလိုက္
ပါသည္။
ေနေရာင္ျခည္ေရာယွက္ထားေသာမိုးေငြ ့မႈန္မ်ား က်ဆင္းေနသည့္တညေနခင္းသူမျပန္သြားကတည္းက
ထိုျငင္းပယ္မႈကိုကၽြန္ေတာ္စြန္ ့လႊတ္သင့္ပါလ်က္မစြန့္
့လႊတ္မိေသာအမွားဒဏ္ကို ယခုတိုင္ခံေနရဆဲျဖစ္သည္။
ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္ကြာဟု ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚမွေျပာသံၾကားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ရွက္ရံြ ့မလံုမလဲျဖစ္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာသိမ္းဆည္းထားေသာ ဆာရီရယ္လစ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုထုတ္ေပးလိုက္ရသည္။
ရင္ထဲမွာထိုပန္းခ်ီကားမရွိေတာ့ေသာအခါ ပိုျပီးေလးလံမြန္းက်ပ္လာ၏။ ဘ၀အဆက္ဆက္သံသရာကပါခဲ့
ေသာအညစ္္အေၾကး၀န္ထုပ္ၾကီးက်န္ရွိေနေသး ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္သိသင့္ပါလ်က္ကၽြန္ေတာ္မသိ။
သိသည္ဟုထင္ေနသူကသိသမွ်ဟုတ္မွန္သည္။ သူမသိေသာအရာမ်ားမဟုတ္မမွန္ဟု အာေပါင္အာရင္း
သန္စြာေျပာေန၏။ အမွ်......အမွ်။
ေနာက္ထက္ၾကိဳးစားပါဦး။ မိမိလိုလားသည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုလားသည္ျဖစ္ေစဘ၀တစ္ခုကိုရျပီးသည့္ ေနာက္
ဆက္လက္တာ၀န္ယူရလိမ့္မည္ဟု လူတတ္လုပ္ျပီးေျပာဖို့ၾကံရြယ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚကလူက
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္ ့၏။ ဘာမွမေျပာလိုက္။ ေျပာလို ့လည္းရမည္မဟုတ္ပါ။ လမ္းဆိုသည္မွာလိုရာအရပ္ကို
မယိမ္းမယိုင္ဆက္သြယ္ပို ့ေဆာင္သည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ယိ္မ္းယိုင္တတ္သည္မွာလမ္းမဟုတ္ ေျခလွမ္းမ်ားသာ
ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ားယိမ္းယိုင္ေနသည္မွာ အနည္းဆံုးကိုးႏွစ္ ၊အမ်ားဆံုးတစ္ဘ၀ရွိပါျပီ။
ခရီးဆံုးေအာင္သြားရမည္လား။ အဆံုးဆိုသည္မွာဘာလဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမစမီကဆံုးတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရွ့ခရီးကိုစျပီးျပီလား။ ဘယ္ေတာ့ဆံုးမည္လဲ။ အဆံုးကိုေမွ်ာ္မွန္းစဥ္းစားေသာအခါေမာလာ၏။
ဘ၀အေမာေတြေျပေလ်ာ့ သန္ ့စင္ဖို ့ကြမ္းတစ္ယာႏွင့္ေဆးတစ္အိုးေပးၾကပါ။
ေက်းဇူျပဳ ျပီးမုန္ ့အခိ်ဳတစ္ခု ့လည္းပါပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ေသသြားျပီ။ မည္သူကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရမည္နည္း။
ေသျခင္းဆိုသည္မွာအစလား၊အဆံုးလား၊ အစဥ္၏အစိတ္အပိုင္းလား၊ ကၽြန္ေတာ္ေသလွ်င္သူမငိုမည္လား
သတိရျခင္း၊ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊မုန္းတီးျခင္းတို ့ အတြက္အေရးထားသတိျပဳမိစရာ အေၾကာင္းအရင္း
ျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ္၏ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုသည္ ကန္ ့သတ္ခ်က္အတိုင္းအတာကုန္လြန္သြားျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။
ကမာၻေပၚတြင္လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာက်န္ေသး၏။ ေသဆံုးသြားသူတစ္ေယာက္အတြက္ဘာမွမျဖစ္ပါ။
ရွင္က်န္ရစ္သူမ်ားကိုသာ ထမင္း၀၀ ေကၽြး၊ ကေလးမ်ားကိုေက်ာင္းထားေပးၾကပါေလ...။